Pomimo że Teatr Węgajty, Stowarzyszenie Teatralne Chorea i Teatr Szwalnia wyrastają z poniekąd już ?klasycyzującego się? idiomu stworzonego przez Jerzego Grotowskiego i czerpią w sposób przemożny z kontrkulturowego etosu lat 60., stanowią wciąż aktualną i nader żywą antytezę wobec teatru mieszczańskiego i ? co Autorki wykazują w sposób dobitny ? twórczo wpływają na tkankę lokalnych społeczności, budując (wciąż) nową wrażliwość i wartości. Niewątpliwą zaletą tekstu jest jego komparatystyczny charakter. Autorki precyzyjnie wskazują na konfigurację cech budujących społeczną strukturę, etos i habitus poszczególnych grup, mniej lub bardziej ?rezonujących? ze światem społecznym, sformalizowanych, inkluzywnych, opartych na idei ?plemienności?.

Dr hab. Małgorzata Stępnik, prof. UMCS

Każda z trzech grup teatralnych będąca przedmiotem zainteresowania Autorek została odrębnie przedstawiona i opisana przez inny zespół autorski, co spowodowało, że sposób obrazowania nie jest jednolity, opiera się - na odmiennych założeniach teoretycznych i posiada odmienna? strukturę? opisu. [?] Autorki wyraźnie dopuszczają polifonie? i nie chcą porównywać tego, co i tak przecież nie jest porównywalne ? na takim przekonaniu opiera się? również swoistość wykorzystywanej przez nie metodologii badan´ jakościowych. W efekcie Autorki nie tylko uzyskały polifonie? narracji, lecz także uchwyciły polifonie? badanych zjawisk.

Dr hab. Przemysław Kisiel, prof. UEK