[...] Walorem tej korespondencji - obok przedstawienia sytuacji i problemów, z jakimi musiał się borykać dramatopisarz [i reżyser]- jest ukazanie funkcjonowania teatrów w różnych okresach powojennej historii, współpracy między autorem a dyrektorami teatrów, reżyserami, aktorami, ujawnienie politycznych uwarunkowań działalności istytucji teatralnych i literackich. Jej przedmiotem jest też - niekiedy złośliwa i nie zawsze sprawiedliwa- prezentacja ludzi związanych ze sztuką- nie tylko teatru- oraz ostre czasami wypowiedzi na temat ówczesnej literatury i jej twórców. [...] Listy Brandstaettera stanowią celną autoprezentację pisarza. Zarówno wówczas, gdy nie migąc zgodzić się z opiniami krytyki, którą uważał za "ślepą kiszkę" naszej kultury, oburzony "biłby herkulesową maczugą" nieomal na oślep, jak też wówczas, gdy po chwili refleksji, stawia pytanie:"Bić albo nie bić?". [...] Dla Branstaettera, starszy o jedenaście lat i doświadczony w zmaganiach z teatrem Warnecki był niezaprzeczalnym autorytetem. Czy to właśnie on, i wjakim stopniu, przyczynił się do tego, że Brandstaetter w latach 40. i 50. był jednym z najbardziej płodnych dramatopisarzy polskich.[...] nie da się jednoznacznie i z całą pewnością dpowiedzieć. Faktem jest, że Warnecki z powodzeniem wylansował Brandstaettera jako autora scenicznego[...] ze wstępu Marzena Kuraś