Jeżeli Pijaczek jest „lumpem”, to lumpem nowszych czasów – wewnętrznie sprzecznym, teatralnie wymuskanym, zagubionym w formie i raz po raz ją przekraczającym. Budzi naszą sympatię, to znowu ją traci, a kiedy zyskuje i wzrusza, to za chwilę odpycha, odstręcza i brzydzi. Tak rozkołysanej moralnie, dramatycznie niestabilnej, a przez to prawdziwej, postaci dawno w naszej literaturze nie było (Karol Maliszewski).

Każdy, kto miał możność spotkać Pijaczka w owych wczesnych latach, zauważał jego dystans do ludzi i jakby lękliwość. Tkwił między nami, nerwowo kręcąc się wokół osi ze skulonymi ramionami, rękami w kieszeniach i głupkowatym półuśmiechem na zagryzionych usteczkach. Gdy szliśmy, nigdy nie sforował się naprzód, pozostając z tyłu naszej gromadki. Ktoś obcy mógłby go wziąć za niedorozwiniętego, ale,
o czym wiedzieliśmy my, wtajemniczeni w arkana Pijaczkowej mimikry, była to poza, aby nikt nie wziął go
na poważnie i nic od niego nie żądał (fragment powieści).

Opis pochodzi od wydawcy.