Podnosząc wartość rozprawy (...) podkreślę śmiałe podjęcie złożonego tematu, związanego z analizą dokonań nowych, niebanalnych i artystycznie radykalnych. Niełatwo poddają się one krytycznemu oglądowi i jak wszystkie autentycznie twórcze gesty wymagają tematyzacji i kontekstualizacji. Tego właśnie w sprawny, przekonujący sposób dokonała autorka rozprawy. Czułym nakłuciem fachowego obserwatora wskazała na istotę mechanizmów, na których zbudowane zostały działania artystów, i nazywając je kinestezyjnymi strategiami, pokazała, jak budują przekaz. (...) Precyzyjna, odnosząca się do subtelnych zjawisk narracja autorki osadzona została na dobrze przygotowanym gruncie. Stanowiła go prezentacja licznych prac z dziedziny m.in. nauk ścisłych i psychologii, które zreferowane w sposób jasny i logiczny stanowią kolejną wartość rozprawy. (...)
Nie ma wątpliwości, że śledząc zjawiska osadzone w ludzkim ciele, nie można nie sięgnąć po ich wyjaśnienia dostarczane przez współczesną naukę. Jednakże praca Lissowskiej-Postaremczak wydobywa jeszcze jeden istotny aspekt zagadnienia: oto między poszukiwaniami artystów i naukowców istnieją związki wzajemnych inspiracji, a taniec częstokroć staje się laboratorium wiedzy ścisłej. Rozważania autorki rozprawy budujące poziom meta nad dyskursem sztuki i nauki przynoszą nową
wiedzę i w cenny sposób oświetlają współczesny paradygmat poznania. Podkreślmy przy tym, że jest to tylko jeden z wymiarów szerszych perspektyw, jakie otwiera praca. Ukazuje ona bowiem nie tylko przeobrażenia w obszarach refleksji usystematyzowanej, ale generalnie przekształcenia kultury, która w centrum zainteresowania stawia coraz wyraźniej indywidualne doświadczanie, cielesność i procesualność w miejsce normatywnej racjonalności, intelektu i formy.
Fragmenty recenzji autorstwa dr hab. Danuty Kuźnickiej, prof. IS PAN