Strona główna
link strony głównejStrona główna

Gra w reżyserię. Od kształcenia do tworzenia

zdjęcie Gra w reżyserię. Od kształcenia do tworzenia

Gra w reżyserię. Od kształcenia do tworzenia

Wydawnictwo: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego

ISBN/ISSN: 978-83-66124-82-0
Rok wydania: 2022
Liczba stron: 396
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Dostępność: dostępna (wysyłka do 3 dni)

Monolog praktyka, mającego za sobą 80 lat oglądania teatru i ponad 70 lat pracy w nim, gorliwego teatromana, pedagoga, entuzjasty teatru dzisiejszego – oryginalny podręcznik reżyserowania.

Czytaj więcej

45,00 zł

więcej mniej

HENRYK IZYDOR ROGACKI (ze wstępu): Jan Maciejowski swojemu monologowi praktyka, mającego za sobą osiemdziesiąt lat oglądania teatru i ponad siedemdziesiąt lat pracy w nim, jawnego „fascynata” sztuki teatru oscylującego pomiędzy profesjonalną, analityczną refleksją nad jej przejawami a emocjonalnie nacechowanym zauroczeniem zjawiskami teatralnymi i niedefiniowalną „tajemnicą teatru”, nadgorliwego wręcz teatromana, którego swoiście monumentalne doświadczenia widowniane stają się po prostu świadectwem historycznym, rzetelnego wreszcie entuzjasty teatru dzisiejszego – dał tytuł Gra w reżyserię. Od kształcenia do tworzenia. W dodatku Maciejowski, nauczyciel reżyserów i aktorów, metodą persyflażową wystylizował swoją książkę na niby podręcznik, niby samouczek, czy też quasi-niezbędnik dla adeptów i lubowników reżyserowania

Jan Maciejowski na próbie Opery za trzy grosze w Teatrze Narodowym

JAN MACIEJOWSKI

(ur. 1930) – reżyser teatralny i telewizyjny, ­dyrektor ­teatru, pedagog.
Pochodzi z inteligenckiej rodziny ziemiańskiej o tradycjach patriotycznych. Wychowywał się w Płocku, potem w Łodzi. W czasie II wojny światowej mieszkał w Warszawie, gdzie kształcił się w prywatnej szkole powszechnej Marii Ostaszewskiej, równocześnie zdobywając doświadczenia aktorskie w półjawnym teatrze lalek „Baj”. Jako dwunastolatek wstąpił do Szarych Szeregów. W powstaniu warszawskim był łącznikiem Armii Krajowej. Został uwięziony przez Niemców w obozie w Braunschweigu. Po wyzwoleniu przez Amerykanów trafił do Dywizji Pancernej gen. Maczka, gdzie pełnił służbę mechanika. Do kraju wrócił w 1947. W ­latach 1949–1953 studiował reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie.

Leon Schiller

Jacek Woszczerowicz jako Ryszard III

Współpracował z teatrami w Lublinie, Kaliszu, Szczecinie, Bielsku-Białej i Cieszynie, Zabrzu, Olsztynie i Elblągu, Opolu, Bydgoszczy, Poznaniu, Toru­niu, Gdańsku, Wrocławiu, Częstochowie, Bytomiu. ­Reży­se­rował w Teatrze Narodowym w Warszawie i Starym ­Teatrze w Krakowie, a w latach 1981–1991 był etatowym reżyserem Teatru Śląskiego w Katowicach. Zrealizował 14 widowisk teatru telewizji. Pracował również w teatrach za granicą.

Dyrektor Bałtyckiego Teatru Dramatycznego w Koszalinie-Słupsku (1962/63), Teatrów Dramatycznych w Szczecinie (1963–1969), Teatru im. ­Stefana Jaracza w Łodzi (1971–1979).

Twórca wielu głośnych, nagradzanych i dyskutowanych przedstawień (między innymi laureat nagrody im. Leona Schillera). Za sprawą inscenizacji Wyzwolenia Wyspiańskiego w 1969 roku zyskał miano reżysera, który „ma ­pomysły”. Rozgłos przyniosły mu wystawienia Otella, Ryszarda III, Henryka IV i Hamleta wykorzystujące ideę „maszyny do grania Szekspira”, przygotowane we współpracy ze scenografką Zofią Wierchowicz.

Pracę pedagogiczną rozpoczął w łódzkiej szkole teatralnej i filmowej (1972–1974). Wcześniej, od 1950, był asystentem na Wydziale Aktorskim warszawskiej PWST. W 1975 został wykładowcą Wydziału Reżyserii PWST w Krako­wie. Jako dziekan w kadencji 1981–1985 zreformował model kształcenia, inspirując się trady­cjami międzywojennego Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Do roku 2015 był profesorem na Wydziale Aktorskim Szkoły Filmowej w Łodzi.

Do dzisiaj z zainteresowaniem i znawstwem przygląda się ­najmłodszemu ­teatrowi w Polsce, a przede wszystkim ogląda i opisuje prace swoich studentów.

Dziady w reż. Michała Zadary. Teatr Polski we Wrocławiu

 

„prawie my”, reż. Marcin Wierzchowski, AST Kraków


Spis treści

Henryk Izydor Rogacki – Jak grać w teatr? Opowieść praktyczna   7

Polska szkoła reżyserii   17
Jak zacząć?   31
Jak i kogo uczyć?   38
Na przykładzie Dziadów   45
        Zadara   45
        Nekrošius   60
        Kleczewska   66
Przy stole i w sytuacji   70
Wierność   73
Między konformizmem a niezawisłością   76
Reżyser pisze scenariusz   80
Reżyser szuka energii   89
Ideologia w teatrze   97
Traktat o reżyserii   106
        Tadeusz Kantor   110
Reżyser – aktor   115
Sytuacje   127
        Kuraś nie był taki   133
Wesele wyreżyserowało się samo   138
        Wesele Zadary   149
        Wesele Augustynowicz   155
        Wesela Grzegorzewskiego   161
        Wesele Klaty   167
        Wesele Kostrzewskiego   174
Język Masłowskiej   178
Teatr opowieści   183
Teatr słowa i teatr ruchu   188
        Mats Ek   192
        Ślub „potarty” Wyspiańskim   196
Młodzi   204
Szkoła wczoraj i dzisiaj   218
Teatr szkolny   234
Niespełnione melodie   243
Nowe narzędzia umożliwiają zmianę   248
Krystian Lupa   255
Sztuka formułowania uwag   269
Woszczer   278
Maszyna do grania Szekspira   283
Reżyser ma pomysły   305
Odmiany Hamleta   315
Przywrócić teatrowi poezję – Garbaczewski i Borczuch   342
        Make it new   344
        Prospero – jutronauta w teatrze   358
Pamięć i zapomnienie   363
Akademizm   369
Czechow w rękach Percevala   378
Jak reżyserować?   382

Indeks nazwisk   385

Na okładce: Teresa Marczewska w roli Ofelii w Hamlecie Williama Shakespeare’a, Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu, reż. Jan Maciejowski, prem. 31 stycznia 1970.  Fot. archiwum teatru

Klienci kupili również