Michael J. Fox znany jest całemu światu jako Marty McFly, nastoletni pomocnik doktora Browna z „Powrotu do przyszłości”.
Ta książka mogłaby nosić tytuł Człowiek teatru. Tak samo jak napisana przez Zygmunta Hübnera biografia Wojciecha Bogusławskiego i jak nagroda imienia Hübnera, wręczana dziś artystom, którzy mogą być uważani za spadkobierców jego myślenia o teatrze.
Polski muzykolog Ludwik Bronarski nie jest postacią zupełnie zapomnianą, choć dziś może zbyt rzadko przywoływaną w dyskursach naukowych. Jako autor jednej z fundamentalnych monografii chopinowskich – Harmoniki Chopina (Warszawa 1935) – wszedł do ścisłego grona twórców polskiej chopinologii i najważniejszych chopinologów swojej generacji w Europie.
Kto mógł przewidzieć, że kapitalistyczny dobrobyt zniewoli ludzkie umysły i dusze skuteczniej niż komunistyczny niedostatek? Że wirtualna rzeczywistość zastąpi żywy świat?
Ikona PRL-u. Genialny naturszczyk. Oryginał
W książce „Irena Jarocka o sobie” Mariola Pryzwan oddaje głos jednej z najważniejszych polskich artystek XX wieku, Irenie Jarockiej. W zebranych przez autorkę książki wywiadach piosenkarka opowiada między innymi o swoim dzieciństwie, koncertach i wiernej publiczności, karierze wokalnej, mężczyznach, małżeństwie i miłości, a także o pobycie we Francji i...
Bez autocenzury. Dawid Ogrodnik pierwszy raz o sobie.
„Nieźle się zapowiadało” to lekkie, pełne humoru wspomnienia Jana Suzina o początkach Telewizji Polskiej, ludziach, którzy ją tworzyli i czasach, w jakich się rozwijała. Autor opisuje pierwsze robione na żywo czarno-białe audycje emitowane z legendarnego studia na placu Powstańców i ich pełnych entuzjazmu twórców.
Tomasz Rodowicz (ur. 1951), aktor, reżyser, współzałożyciel i główny organizator Teatru CHOREA, wcześniej współpracujący przy projektach Jerzego Grotowskiego, a następnie przez wiele lat związany z Ośrodkiem Praktyk Teatralnych „Gardzienice”, jest jedną z najważniejszych postaci polskiego teatru poszukującego i niezależnego.
Tom zrodził się z dwóch impulsów. Z pragnienia uhonorowania pamięci i oddania hołdu Profesor Ewie Guderian-Czaplińskiej – przyjaciółce, koleżance, wykładowczyni oraz z chęci wypełnienia jednego z Jej ostatnich badawczych projektów-idei: przyjrzenia się kategorii podróży ujmowanej jako metafora sztuki, teatru, kultury, wreszcie – życia.