Podjęcie kwestii chóru we współczesnym dramacie i teatrze wymaga prześledzenia wielu różnych tradycji oraz uwzglęnienia różnych sposobów ich widzenia i interpretacji. Autorka monografii wychodzi od przedstawienia prowadzonych u początku i końca XIX wieku przez artystów, filozofów i badaczy uniwersyteckich dyskusji nad antyczną tragedią. Następnie zwraca uwagę na wpływ, jaki na nasz obraz antyku miały filologiczne i poetyckie przekłady oraz teatralne inscenizacje (m. in. Maxa Reinhardta i Teatru Gardzienice) greckich tragedii, by w końcu pokazać różnorakie wcielenia persony chóru w teatrze XX wieku - w sztukach Claudela Yeatsa, tekstach Wyspiańskiego i Białoszewskiego oraz w teatrze Tadeusza Kantora. "Milczenie w dwudziestowiecznym dramacie" podejmuje zagadnienie semantycznej i ekspresywnej wielopostaciowości milczenia, jest więc próbą opisu zmieniających się form i technik jego zastosowania w dramacie w perspektywie charakterystycznej dla nowoczesnej literatury problematyki niewyrażalności. Milczenie to nie tylko pełne znaczenia pauzy, elipsy i bezsłowne odpowiedzi eksponowane w strukturze dialogu, jakie doceniano już w dawnych epokach. Również – w powiązaniu ze słowem – mówienie o czymś innym, symptom niewydolności bądź dewaluacji języka, w planie metadramatycznym figura wyczerpania. Wreszcie – samoistny temat. Ożywione milczenie świadomości, wstrzemięźliwe milczenie powagi, nieme milczenie apatii, kłopotliwe milczenie zażenowania, nieubłagane milczenie zniewagi, niepokojące milczenie udręki, napięte milczenie wyczekiwania, pełne wyrzutów milczenie potępienia, ciche milczenie aprobaty, miażdżące milczenie oskarżenia, bezsilne milczenie strachu, paraliżujące milczenie zagrożenia, pokojowe milczenie wspólnoty, nieodwołalne milczenie śmierci – świadczą o tym, że istnieją doświadczenia, dla których brakuje nam słów.