To napisany z pasją i czułością, rozpięty między ironią a pogłębioną psychologiczną analizą inteligentny dramat o słabości, wynikającej nie z ułomności czy lichoty charakteru, ale z poddania się przygniatającej nijakością codzienności.
Twórczość dramatyczną Krzysztofa Bizio można na pierwszy rzut oka określić mianem realizmu psychologicznego. Jednak potencjał interpretacyjny jego sztuk nie wyczerpuje się w obserwacji ludzkich zachowań, lecz wkracza w rejon analizy ich aksjologicznego otoczenia.