„Słowem romantyzm jakże często zwykliśmy obejmować tę cześć pasji tworzenia, którą wiążemy z poezją, postawą indywidualistyczną, specyficzną wizją rzeczywistości. Tymczasem romantyczność, gdy na nią spojrzeć od strony skali aspiracji poznawczych, jakie wyraża, jest zamysłem (a nie w pełni racjonalnym: projektem!), zawłaszczającym dla siebie pełnię rzeczywistości, usiłującym określić, pochwycić, ogarnąć świat słowem, które nie waży się przed nazwaniem przeszłości, opisem teraźniejszości i nade wszystko wyrazistym określeniem przyszłości. To dlatego w refleksji nad „epoką” tak często popadamy w wielkie miary: romantyczna pełnia, całość, ale zaraz wielka, jeśli poznanie, to sfer, gdzie graniczą świat i Stwórca. Totalność romantycznej postawy, gdy spojrzeć na nią właśnie jako na statyczny obraz człowieka złączonego z kosmicznym organizmem, a przez symboliczną Księgę Natury umocowanego w Boskiej Pełni (…). Ze Wstępu Jarosława Ławskiego