Pominięcie hybrydowego tworu scenicznego, jakim jest melodramat, mogłoby prowadzić do błędnego wniosku, że dramat romantyczny stoi w bezpośredniej opozycji wobec dramatu klasycystycznego, podczas gdy w rzeczywistości taką opozycję stanowi właśnie melodramat, nazywany przez niektórych „awatarem” dramatu mieszczańskiego, którego dramat romantyczny jest bardziej dojrzałym następcą. Cztery utwory Loaisela de Tréogate, których przekłady umieszczone są w niniejszej antologii, należą do form scenicznych stanowiących odpowiedź na konkretne potrzeby estetyczne, w ściśle określonym czasie, poza którym ich sukces byłby wątpliwy. Twórczość ich autora, podobnie jak pozostałych dramaturgów pozostających w melodramatycznej konwencji, dowodzi niezwykłej płynności w ewolucji teatru, a jego utwory stanowią łagodne przejście między teatrem francuskim drugiej połowy XVIII wieku a teatrem romantycznym. Książka adresowana jest nie tylko do neofilologów, polonistów i teatrologów, lecz także do wszystkich, którzy interesują się historią teatru.