Mieczysław Piotrowski (1910-1977) przez całe życie pozostawał artystą „wielobranżowym. Regularnie zamieszczał swoje rysunki w najpopularniejszych pismach satyrycznych i kulturalnych, ilustrował (z reguły klasykę: Czerwone i czarne Stendhala, dramaty Puszkina, opowiadanie Ewald Tragy Rilkego, ale też Teksty małe i mniejsze Adolfa Rudnickiego), tworzył książki i (we współpracy z Janem Laskowskim) filmy animowane dla dzieci, pisał scenariusze. Jako człowiek niepodlegający przymusom nieustannego uczestnictwa w życiu literackim mógł sobie pozwolić na powolne tworzenie dzieł obszernych (rozmiary jego powieści wahają się między objętością 315 a 620 stron), bezprecedensowych i bezkompromisowych, zarówno względem wymogów rynku, jak i „dyktatury awangardy” (…) Punktem wyjścia większości dramatów Piotrowskiego jest gorszący (acz zazwyczaj „drobny”) incydent, sytuacja moralnie nieznośna czy też dwuznaczna, w taki czy inny sposób naruszająca porządek świata. - Adam Wiedemann, Ponad wszelką współczesność