Heiner to awangarda. Ale posiada też wielką, ontologiczną agonię. Właściwie mniej mnie interesuje awangardowy rys jego twórczości, bardziej jego otchłań. Teatr nie musi niczego interpretować ani wyjaśniać. Od tego mamy naukę, a nie sztukę. W mojej pracy potrzebuję nieporozumień. Potrzebuję otchłani: ciemnej, ukrytej, stłumionej, niebezpiecznej strony materiału. Teatr to nie tylko dramaturgia. To także poszukiwanie nicości. Beckett powiedział kiedyś: „Wszystko, co robię, wyraża moje dążenie do boskiej nicości”. Czasem artysta musi nie rozumieć, tęsknić za własnym dzieciństwem, boską naiwnością dziecka. Theodoros Terzopoulos Frank Raddatz urodził się w Hanowerze. Pracę doktorską poświęcił twórczości Heinera Müllera. Pracował jako dramaturg w Kolonii, Hanowerze, Stuttgarcie i Düsseldorfie, między innymi z Dimiterem Gotscheffem, Einarem Schleefem, Theodorosem Terzopoulosem, Walerijem Fokinem i Tadashim Suzukim. Jako kierownik artystyczny wziął udział w projekcie „Mania Thebaia”, poświęconym teatrowi antyku (aranżacja przestrzeni Janis Kounellis). Prowadził zajęcia na uniwersytecie w Hanowerze, Uniwersytecie im. Jana Gutenberga w Moguncji, Ruhr-Universität w Bochum i uniwersytecie w Kolonii. Członek redakcji czasopisma „Theater der Zeit”. Od wielu lat pracuje jako felietonista. Ostatnio opublikował dwie monografie: Botschafter der Sphinx. Über das Verhältnis von Ästhetik und Politik am Theater an der Ruhr (Posłaniec Sfinksa. Relacje między estetyką a polityką na scenie Theater an der Ruhr) oraz Brecht frisst Brecht (Brecht zjada Brechta), zaś wspólnie z Kathrin Tiedemann zredagował tom Reality strikes back. Tage vor dem Bildersturm (Rzeczywistość powraca. Dni przed szturmem obrazów).