"Witkacy tęskni, i ja tęsknię, do dawnych dobrych czasów, do wspólnot niezakłamanych, pięknych indywidualności. A że te czasy nie wrócą, bo nie można cofnąć kultury, to Witkacy przy pomocy sztuki właściwej i sztuki życia uczy współczesnych dziwności. Powiedzmy więc, że nie gardzi realnością a trywialnością, czyli kiczowatą formą istnienia i głupią sztuką, która uczy głupiego ograniczonego życia." O Witkacym, jego twórczości i życiu napisano już prawie wszystko, czekamy na kolejne listy, nieznane fakty z życia, których drobiazgi drobiazgowo mogą zmienić spojrzenie na jedną ulicę w Zakopanem bądź jedną stronę "Pożegnania jesieni". Niedużo jednak napisano jak z Witkacym można żyć dzisiaj, jak nim spoglądać na świat. Tomasz Bocheński pisze o dziwności istnienia w dziełach Stanisława Ignacego, o dziwnym wprowadzaniu go do panteonu, o tym jak najwięksi humaniści się z nim borykali. Pisze o tym, że warto zakładać witkacowskie okulary i patrzeć nimi na świat. W książce wykorzystano drzeworyty z cyklu "Hiob" oraz pracę "Łódzki Tramwaj Regionalny" Andrzeja Nowickiego.