Wybór wierszy laureatki Nagrody im. Wisławy Szymborskiej

„Oto ktoś, kto chadza własnymi drogami i wiersze pisuje tylko wtedy, gdy odczuwa tego nieodpartą konieczność – pisał Jan Gondowicz. Zadaniem tej poezji jest uwewnętrznianie. Tym się ono różni od kolekcjonowania wrażeń (czegoś na kształt pocztówek z podróży, podpatrzonych „scenek” bądź szkiców, jakie wykonują malarze), że stanowi narzędzie penetracji własnego życia duchowego, rozpoznania, kim się jest i dlaczego. Czytelnik może uczestniczyć w tym procesie i myśleć o tym swoje. A właściwie nie tylko myśleć, lecz i dzielić stany emocjonalne: zachwyt i grozę, uśmiech, czasem zawroty głowy. Oto, czemu nie sposób nazwać Krystyny Dąbrowskiej estetką. Za dużo wie, a jeszcze więcej domyśla się o naturze ludzkiej. A przy tym pozostaje lekka, pozornie oddana drobiazgom, wolna od patosu, jakim lubi się reklamować pesymizm. To wysoki kunszt”.

Krystyna Dąbrowska, laureatka Nagrody Kościelskich, Nagrody im. Wisławy Szymborskiej i Nagrody Literackiej m. st. Warszawy, jest autorką pięciu tomów poetyckich. Dwa z nich (Miasto z indu i Ścieżki dźwiękowe) ukazały się nakładem Wydawnictwa a5. Związki z krakowską oficyną obejmują również działalność translatorską, bo dla a5 przetłumaczyła trzy zbiory wierszy amerykańskiej Noblistki Louise Glück, a także przygotowała wybór i tłumaczenie zbioru wierszy Nuali Ní Dhomhnaill Cierń głogu.

Opis pochodzi od wydawcy.