Teatr Witkacego stanowi swoisty ewenement na tle powszechnie dziś uprawianych odmian sztuki teatralnej. Dominuje w niej przekonanie, że kategorie estetyczne — tak drogie zespołowi Andrzeja Dziuka: metafora, poetyckość, oscylowanie między dążeniem do deziluzji a kreacyjnością aktora, podtrzymującą fikcję – nie wytrzymają konkurencji z dyktatem efektów medialnych. Tymczasem publiczność z niesłabnącym zaangażowaniem od 40 łat odwiedza zakopiańską scenę. Prowadzone tu rozważania o tożsamości człowieka, jego sposobie myślenia, zachowania, indywidualnych wyborach i decyzjach nie zniechęcają odbiorcy, a przeciwnie — przyciągają go do teatru. Na czym polega ów kulturowy i socjologiczny fenomen? Spróbujmy odpowiedzieć na to pytanie.

Ewa Łubieniewska
Specjalistka w zakresie literatury XIX wieku, autorka książek i artykułów z dziedziny romantyzmu: „Fantazy, czyli komedia na opak wywrócona” (Wrocław 1985), „Laseczka dandysa i płaszcz proroka” (Kraków 1994), „Upiorny anioł: wokół osobowości Juliusza Słowackiego” (Kraków 1998), „Słowacki – teatr i sen. Romantyczne postscriptum” (Kraków 2021). Zajmuje się też współczesnym dramatem, m.in. spuścizną Stanisława Ignacego Witkiewicza: „Czysta Forma i bebechy” (Kraków 2007) oraz teatrem: „Jestem Zamkow. Teatr niepokornej myśli i wyobraźni” (Kraków 2024). Redaktorka i współautorka tomu: „W świecie literatury i teatru. Sztuka współuczestnictwa” (Kraków 2006). Jest autorką książki o Teatrze Witkacego – „Piekielne pomysły i dusza anielska Teatru Witkacego w
Zakopanem” (Kraków 2013).

Opis pochodzi od wydawcy.