Publikacja stanowi drugi krok na drodze do transdyscyplinowego ujęcia zjawiska i problemu światła. Takie ujęcie gwarantują autorki i autorzy poszczególnych rozdziałów, reprezentujący różne dyscypliny naukowe, takie jak teatrologia, architektura, estetyka, metafizyka, fenomenologia, mistyka, teologia i biblistyka. Na gruncie tych dyscyplin podejmują oni refleksję nad światłem, która jest tak złożona, jak trudny jest sam problem.

Refleksja nad pojęciem światła pociąga za sobą różne porządki: bytowy (metafizyczny) i poznawczy (epistemiczny). W porządku bytowym jej przedmiot stanowią natura i istota światła, w porządku poznawczym zaś – to, co się nam jawi jako świecące, świetliste, co się nam jawi jako światłość, blask, rozbłysk, bądź też to, co się nam jawi jako mądrość, wiedza lub błyskotliwa idea – słowem: fenomen. Refleksja nad pojęciem światła implikuje ponadto relacje: realne i transcendentalne. Światło jest bowiem z natury relacyjne. Co się tyczy relacji realnych, to konstytuują one światło nie tylko jako osobliwy byt fizyczny – falowy czy korpuskularny, lecz także jako byt intencjonalny, to znaczy jako akt intelektu, przede wszystkim zaś wiedzę. Oczywiste jest wszelako, że wiedza nie zaistniałaby w intelekcie bez realnych relacji transcendentalnych, te zaś są konieczne w porządku tak bytowym, jak poznawczym. W porządku bytowym konstytuują one bytowość bytu, do nich należy przede wszystkim relacja akt–możność, w porządku poznawczym zaś są to relacje wynikające z natury intelektu oraz ze sposobu jego aktywności, a mam tu na myśli relacje logiczne i (meta)semantyczne, spośród których relacja byt–intelekt jest relacją zdecydowanie najbardziej fundamentalną […]. Uwzględnienie relacji transcendentalnych w refleksji nad pojęciem światła jest zasadne nie tylko ze względu na wzmiankowane wyżej porządki, lecz także z uwagi na logiczne struktury orzekania i wnioskowania, to jest podstawy indukcji (zupełnej), dedukcji (sylogizmu) czy też wnioskowania z analogii. Struktury orzekania i wnioskowania w ramach indukcji, dedukcji czy analogii, lecz także wszelkie nieformalne struktury „pospolitego” stwierdzania czegokolwiek nie mogłyby bowiem zaistnieć w intelekcie indywiduum z pominięciem przesłanek, pojęć, kategorii i/lub definicji, których konstrukcja bez (uwzględnienia) relacji transcendentalnych nie byłaby po prostu możliwa.
Ze Wstępu

Opis pochodzi od wydawcy.