Iwona Mickiewicz patrzy na świat z niewinnym poczuciem humoru, nie zamierza osądzać ani złorzeczyć. Wyraża po prostu i wprost swoje wielkie zdumienie nad rzeczy istnieniem, które zakorzenia się w asocjacjach językowych, prowadząc z nim meandryczne dyskursy. Stwarza własny świat poprzez działania na języku, zderzając ze sobą słowa i obrazy. Z jej twórczości wyłaniają się surrealistyczne postaci, które dialogując, uruchamiając machinę absurdalnych, karkołomnych zdarzeń, aktów terroru, masakrycznych operacji, podszytych humorem i zabawą lingwistyczną. W Jednoaktówkach można odnaleźć echo dadaistycznych poszukiwań, dziedzictwo poezji konkretnej, migotanie nastrojów i rytmu niepowtarzalnego języka Białoszewskiego, smak teatru okrucieństwa Antonina Artauda. Wszystkie tropy prowadzą nas ku odkryciu, że dzieło Mickiewicz jest świadome dziedzictwa wybitnej sztuki i noszące jej znamiona. Podążając za imperatywem prawdy i wyzwolenia, drążąc w sytuacjach ekstremalnych, z pozoru niewinna zabawa skojarzeniami językowymi potrafi wywołać zagładę, katastrofę czy terror.

Puste strony do własnoręcznych zapisów, rysunków sprawia, że mają Państwo do czynienia z „książką do pisania”.

Czytając Mickiewicz zanurzamy się w świat wyzwolonej wyobraźni, nieskażonej umysłem krytycznym, a jednak podskórnie wychwytujemy jej obawy, zachwyty, niepokoje, ostrzeżenia, krzyk rozpaczy, wołanie, a może modlitwę „dziecięcą” o ocalenie przed zagładą – wszelkiego istnienia, wszelkiej istotności. To autorka, która pisze obrazami i maluje słowem. Przenosi teatr na płaszczyznę wizualną i rozszerza granice dramaturgicznych poszukiwań.

Opis pochodzi od wydawcy.