Trudno mówić o uniwersalnych metodach na inscenizację prozy artystycznej, które pozwoliłyby uzyskać satysfakcjonujące i artystycznie wartościowe dzieło sceniczne. Opisywane przez teoretyków i praktyków operacje adaptatorskie mogą posłużyć jako składowe zarówno arcydzielnej, jak i nieudanej adaptacji. Wartość powstała w wyniku przekładu medialnego to – jak się wydaje – przede wszystkim efekt zderzenia wrażliwości twórców teatralnych z konkretnym dziełem literackim. Zadaniem analiz przedstawionych w tej publikacji jest nie próba odpowiedzi na pytanie o poprawne i uniwersalne, tj. zawsze „artystycznie wydajne”, strategie adaptatorskie (bo takowe nie istnieją), ale przybliżenie różnorodnych praktyk inscenizacji prozy, które zaowocowały powstaniem nowych wartości artystycznych na scenach współczesnych polskich teatrów.