To wiersze, które urodziły się z niemodnej potrzeby bycia trzeźwym. To wiersze, które przychodzą do czytelnika z mroków uzależnienia, ponieważ Żyburtowicz miał odwagę zamknąć w formę wiersza swoje graniczne doświadczenie. Uczynił to w miejscu na Ziemi, w którym alkohol leje się strumieniami. To są wiersze o samotności i bólu. Wiersze o rozpadzie, dezintegracji i kłamstwie, które rozbija się ostatecznie o prawdę o nas samych. A jest to prawda, od której łatwiej się odwrócić, niż przyjąć ją z podniesionym czołem. Czytelniku, oto trzymasz w dłoniach owoc lirycznego talentu, będący jednocześnie zapisem procesu wychodzenia z nałogu. Po lekturze wierszy Żyburtowicza, trzeźwość okazać się może przedsięwzięciem godnym wszelkich poświęceń. Mocne, odważne, autentyczne. Znajdźcie w sobie odwagę, żeby zmierzyć z tą poezją. Polecam.

Marcin Zegadło (poeta, prozaik, recenzent Gazety Wyborczej i Newsweeka, autor bloga o książkach Księgozbiry)