Jakub Sieczko, lekarz, specjalista anestezjologii i intensywnej terapii, przez sześć lat pracował w stołecznym pogotowiu ratunkowym. To osiem tysięcy godzin na dyżurach, tysiące twarzy, setki tragedii – raczej nie tych z pierwszych stron gazet. Kilka spektakularnych sukcesów i żadnego cudu, bo siły nadprzyrodzone mają na warszawskim Grochowie wolne. Ludzie jeżdżący karetką i nazywani czasem bogami – wcale nimi nie są. Próbują przetrwać w pogotowiu, nie popaść w obojętność lub samodestrukcję. Nie każdemu się to udaje.

Obcują z miastem bez filtra i pudru – z Warszawą śmierci, klubów ekskluzywnych i podrzędnych, brudu, głupich porachunków, złamanych serc i przede wszystkim niewidowiskowego, cichego cierpienia. Robią w nieszczęściu, które przytrafia się starym i młodym, bogatym i biednym, sławnym i anonimowym. Wszyscy są równi. I pogo też nie wybiera – jeździ do każdego.

Trzech ubranych na pomarańczowo trzydziestolatków musi patrzeć na rozpadające się cudze życia, choć często woleliby odwrócić wzrok. Taka praca, że patrzeć trzeba. Niekiedy udają przed sobą, że wcale nie chce im się płakać.

Lekarzowi czasem „bandaż się rozwija”, a czasem ma overbooking nieszczęść. Jednak gdy trzylatek nie zostaje półsierotą, nieszczęście staje się szczęściem. I to jest piękna chwila – zdradliwa, ale najpiękniejsza.

Książka „Pogo” – dodatkowe informacje

Jak wygląda codzienność osób pracujących w pogotowiu ratunkowym, z czym się muszą mierzyć, jakich traum sami doświadczają, o czym myślą po pracy? Jakub Sieczko – autor „Pogo”, lekarz, specjalista anestezjologii i intensywnej terapii, pracuje w warszawskim szpitalu, wcześniej przez sześć lat w stołecznym pogotowiu ratunkowym. „Pogo” Jakuba Sieczki to historie bez koloryzowania, prawdziwe życie pracowników karetek ujęte w brawurowym reportażu. Książka „Pogo” – poznaj pracę ratowników medycznych „od środka”.

"Pogo" to rodzaj tańca, który powstał w Stanach Zjednoczonych w latach 80. XX wieku. Pogo jest charakterystyczne dla muzyki punk rockowej i polega na skakaniu z niewielkiej wysokości w rytm muzyki. W trakcie tańca, tancerze podskakują na jednej nodze, a następnie na drugiej, trzymając nogi prosto lub lekko zgięte w kolanach. Ruch ten jest powtarzany w rytm muzyki.

Nazwa "Pogo" pochodzi od popularnej w latach 70. zabawki, która składała się z piłki z uchwytem, na której można było się odbijać i skakać. Ta zabawka stała się popularna wśród początkujących punków i była często używana podczas koncertów jako rodzaj wariackiej zabawy.

Pogo stało się charakterystycznym tańcem punk rocka i często kojarzone jest z buntowniczymi nastolatkami, którzy chcą wyrazić swoje niezadowolenie z istniejącego porządku. Jednakże, tańce pogo są także obecnie wykonywane przez ludzi w różnym wieku, którzy cenią sobie energię i radość, jaką przynosi taki taniec.

Pogo było popularnym tańcem w latach 80. XX wieku, ale jego wpływ na kulturę muzyczną i taneczną trwa do dziś. Taniec ten jest nadal wykonywany na koncertach punk rockowych i innych gatunków muzyki, a także stał się inspiracją dla innych tańców i form ruchowych.