Podstawowe wnioski zawarte w książce wskazują, że polityka kulturalna obecna we współczesnej Polsce jest efektem interakcji pomiędzy jej lokalnymi uwarunkowaniami a impulsami modernizacyjnymi wymuszanymi przez uczestnictwo w strukturach europejskich. Jej kształt to także efekt profesjonalizacji i prób uspołeczniania samej polityki kulturalnej, które dokonują się w kontekście cechującym się licznymi cechami dysfunkcjonalnymi. Bardzo interesujące z tej perspektywy okazuje się tytułowe zjawisko demokratyzacji kultury. Nie jest to bowiem proces czyniący kulturę bardziej inkluzyjną, włączającą, czułą na społeczne zróżnicowania czy też uczestniczącą w procesie przekształcania rzeczywistości społecznej w lepszą, bardziej sprawiedliwą, ale raczej dopuszczanie różnego rodzaju interesariuszy do procesów formułowania polityki kulturalnej tylko po to, by zwiększać jej oddziaływania w polu kultury oraz by legitymizować władzę tych, którzy nim zarządzają.