Kolejne rozdziały poświęcone są przemyśleniom Alice Guy-Blaché, Germaine Dulac, Mai Deren, Laury Mulvey, Trinh T. Minh-ha oraz Aleksandry Juhasz, odnoszącym się do własnego dorobku filmowego, jak i do znacznie szerszej problematyki, związanej z określonymi nurtami artystycznymi i intelektualnymi oraz realiami społeczno-kulturowymi.

W przywołanych tekstach reżyserek przewijają się tematy nawiązujące do czterech głównych zagadnień. Pierwsze dotyczy formy filmowej oraz kina jako medium, instytucji, obszaru kultury popularnej. Drugie – praktyki reżyserskiej kobiet: używanego przez nie warsztatu, stylu i indywidualnych zainteresowań. W trzecim chodzi o związki z feminizmem, postkolonializmem, teorią queer i innymi koncepcjami, które dostarczyły piszącym artystkom kina przydatnych pojęć czy definicji. Natomiast czwarte zagadnienie dotyczy relacji między twórczością kobiet a tradycją kultury wizualnej w jej wymiarze technologicznym i komunikacyjnym, a nie tylko estetycznym.

Małgorzata Radkiewicz całą uwagę poświęca zapiskom kobiet, artykułom, notatkom itp. dotyczącym warsztatu, rozumienia kina i jego możliwości, medium filmowego, przemian dokonujących się w kinie i mającym przełożenie na możliwość wykorzystania medium oraz relacji pomiędzy rzeczywistością społeczno-polityczną a kinem jako formą wypowiedzi. Jej umiejętność wskazania i sproblematyzowania węzłowych punktów tej refleksji pozwala odsłonić nowatorstwo i nieszablonowość zaangażowanych w kino reżyserek, zdolność syntezy zaś umieścić je na szerszej mapie badań nad filmem i mediami.

Małgorzata Radkiewicz swobodnie porusza się w najnowszych ustaleniach i propozycjach badawczych, precyzyjnie wykorzystując je w zaproponowanym przez siebie wywodzie. W książce Refleksje zza kamery. Reżyserki o kinie i formie filmowej łączy wrażliwość teoretyczną z warsztatem historycznym oraz perspektywą genderową, uzupełniając kolejną lukę na mapie badań nad obecnością kobiet w kinie.

— dr hab. Elżbieta Durys, prof. UW

Profesorka Radkiewicz, dzięki swojemu stylowi – precyzyjnemu, czystemu, pozbawionemu akademickiej bełkotliwości – każdorazowo dokonuje zgrabnej syntezy spojrzenia na kino danej reżyserki, zrozumiale przedstawiając nawet skomplikowane postulaty Deren. [...] Arcykapłanki sztuki filmowej, które w kolejnych rozdziałach ożywia Radkiewicz, demonstrują siłę uważności na innych w opozycji do hierarchicznej struktury, siłe kreatywności i wyobraźni przeciwko slepej wierze w logikę; i nie tracą przy tym niczego ze swej inteklektualnej drapieżności.

— recenzja Katarzyny Kebernik, Siła uważności, „Kino”, nr 1/2023