Podstawową zasadą konstrukcyjną, stanowiącą oś konfliktu dramatycznego, jestw teatrze Pavlovsky’ego ambiwalencja, przenikająca różne poziomy i wymiary dzieła, głównie zaś sferę symboliki i znaczenia. Inteligentnie konstruowana wieloznaczność wywołuje niepokój odbiorcy w sytuacji, gdy nie ma on pewności czy to, co widzi na scenie, jest faktycznie tym, czym się jawi. Nimbem niejednoznaczności spowite są praktycznie wszystkie elementy utworu dramatycznego,począwszy od przestrzeni i elementów scenicznych, przedmiotów teatralnych,czy wreszcie samych bohaterów. Ambiwalencja dotyczy nie tylko tożsamości,ale i samego wymiaru moralnego postaci Pavlovsky’ego, wśród których większość skupia w sobie sprzeczne cechy, nieraz wykluczające się na tyle, że można mówić o podwójnej osobowości bądź wręcz jej rozłamie w sytuacji, gdy postać posiada tyle samo cech bohatera, co antagonisty, rozdzielanych między dwie postaci w tragedii klasycznej. U Pavlovsky’ego katalizatorem rozwoju akcji staje się wówczas ten sam bohater, zaś konflikt dramatyczny przybiera postać gwałtownego konfliktu wewnętrznego jednostki. Ze Wstępu 

Z wykształcenia lekarz psychiatra z wieloletnią praktyką w zawodzie, EDUARDOPAVLOVSKY (1933-2015) to zarazem pionier psychodramy na gruncie latynoamerykańskim,w młodości wybitny sportowiec, intelektualista, publicysta, dysydent i wygnaniec polityczny, znany jednak przede wszystkim jako znakomity dramatopisarz, aktor, teoretyk i człowiek teatru.Międzynarodową sławę przyniosły mu takie utwory jak Pan Galíndez czy Władza rodzicielska (Nagroda Molière’a), w których, wykorzystując aluzje do najnowszej historii argentyńskiej, porusza ważkie tematy egzystencjalne za pośrednictwem oryginalnych, częstokroć prowokacyjnych i szokujących zabiegów twórczych.Prezentowane wydawnictwo obejmuje pionierski przekład na język polski czterech dramatów argentyńskiego mistrza.

akademicka.pl