Książka poświęcona jest dominującej we współczesnym teatrze tendencji do eksponowania realności(anektowania realności - według określenia Tadeusza Kantora)w spektaklu teatralnym kosztem jego iluzyjności.O ile tradycyjny teatr iluzji preferował obraz świata oparty na regułach malarskiej perspektywy,wierzył w możliwość dotarcia do prawdy o świecie za pośrednictwem iluzji realności,o tyle teatr realności cechuje głęboki kryzys wiary w możliwość iluzji jako synonimu kłamstwa,oszustwa,pozoru.W sferze kreowania iluzji teatr nie może się już równać z kinem,telewizją,grafiką komputerową,ale może wciąż jeszcze konkurować z nimi w sferze realności świata scenicznego. Współczesny teatr realności dąży do prawdy poprzez realność:wprowadza na scenę realne przedmioty,każe aktorowi być sobą,nie pozwalając występować pod zmyślonym nazwiskiem,mówić nieswoimi słowami,imitować realne działanie.Współczesny teatr realności zastępuje światła rampy słońcem,deski sceny realnym Elsynorem czy Wawelem,zrównuje czas przedstawiony w spektaklu z czasem rzeczywistym.Teatr realności nie tylko przestawia świat,lecz ponadto sam nabiera cech świata - jego materialności i zmysłowości,jego czasowo - przestrzennej natury,jego dotykalności i niedotykalności.