Teksty: Insektarium (tłum. Sława Lisiecka), Łagodność furii albo Uchomaszynista. Sonata teatralna (tłum. Małgorzata Leyko), Gdy kamienie śpiewają (tłum. Elżbieta Jeleń) Gert Jonke (1946) to austriacki pisarz tej samej generacji, co Wolfgang Bauer (1941), Peter Turrini (1944), Elfriede Jelinek (1946) czy Felix Mitterer (1948). Ale jedyne, co łączy go z tymi twórcami, to typowe dla twórczości postmodernistycznej kontestowanie uznanych konwencji, gatunków, form narracji czy strategii językowych, które w literaturze austriackiej zapoczątkowała Grazer Gruppe. Bunt Jonkego wobec zastanych norm estetycznych i programów literacko-społecznych znalazł indywidualny wyraz, który nie pozwala go przyporządkować do żadnego z dominujących nurtów i każe postrzegać jako twórcę „osobnego”. Jego dramaty nazywano też „ekstremalną sztuką słowa”, a samego autora – „lingwistą eksperymentalnym”. Zawsze wychodził jednak od rzeczywistości; od tego, co realne i konkretne, i podążając za logiką słów, z równą łatwością kreślił przerażające przepowiednie globalizacyjnej zagłady, co dawał nadzieję na przetrwanie. Apokaliptycznym wizjom pozwalała mu się oprzeć wiara w człowieka. Choć krytycy uważali go za „ironicznego poetę uniwersum”, który parodiował i ośmieszał wszelkie systemy i wartości – nawet przywiązanie do życia, własną sztukę i teatr przedstawiany jako widowisko cmentarne – z porządku tego wyłączył tylko miłość.