W lawinie publikacji, jaką wywołał trwający Rok Chopina, warto zwrócić uwagę na skromny tom "K. Szymanowski o Chopinie", opublikowany przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne - pisze Agnieszka Malatyńska-Stankiewicz w Dzienniku Polskim. «Książka ta, raczej wręcz broszura, która szatą graficzną nawiązuje do nutowych wydań "Dzieł wszystkich Fryderyka Chopina", niesie w sobie niezwykłą treść. Oto na 60 prawie stronach doskonały kompozytor wypowiada się o Chopinie, kompozytorskim geniuszu. Prezentowana pozycja jest II wydaniem; I ukazało się w 1949 roku, w stulecie śmierci Fryderyka Chopina. Stosunek Szymanowskiego do muzyki Chopina zmieniał się wraz z upływem lat. Początkowo Szymanowski wyrażał się o Chopinie wręcz lekceważąco, uważał bowiem, że kontynuowanie tradycji chopinowskiej zamyka rozwój nowej polskiej muzyce. Po I wojnie jednak, po spotkaniu z Igorem Strawińskim, zrozumiał, jak bardzo się mylił - że właśnie z tradycji chopinowskiej może się odrodzić współczesna muzyka polska, zyskując odrębne miejsce w historii muzyki światowej. O cechach narodowych w muzyce Chopina pisze Szymanowski w ostatniej publikowanej w tomie pracy, napisanej dla miesięcznika "La Revue Musicale" w 1931 roku. Podkreśla, że promienny i tajemniczy uśmiech Chopina "zdaje się być zachętą dla nas, zachętą do ciężkiej pracy, do upartych wysiłków, aby podnieść muzykę współczesną na tę wyżynę i do tej godności, jaką on potrafił - w swej samotności - nadać jej przeszło przed stuleciem".» "Szymanowski o Chopinie" (AMS) Dziennik Polski nr 42 online