Dokonana w pierwszej części książki analiza dyskursu na temat choroby – a przede wszystkim jej dwóch „odmian”: neurastenii i histerii – dowodzi, że na przełomie XIX wieku i XX wieku choroba funkcjonowała głównie jako metafora, symboliczna formuła. Interpretacja wybranych tekstów dramatycznych z tego okresu w drugiej części pokazują natomiast: w jaki sposób przy wykorzystaniu kategorii choroby budowano metaforyczne i modelowe figury myślowe, schematy pojęciowe i stereotypy; jak wielowymiarowe, wieloznaczne i pojemne stało się to centralne pojęcie epoki; jak motyw choroby funkcjonował jako wzór interpretacyjny, jako próba objaśnienia zjawisk psychologicznych, społecznych i filozoficznych i jako – w sensie pozytywnym i negatywnym – kryterium wykluczające, wyodrębniające jednostkę.