Pasolini traktował teatr bardzo dosłownie jako miejsce bezpośredniego dialogu aktora i widza. Wszystkie jego utwory dramatyczne, poprzez epickie w swym charakterze postaci, zwracają się wprost do publiczności, negując zamknięty i fikcjonalny charakter świata przedstawionego. Teatr ze względu na materialną obecność aktorów i widzów był dla niego przestrzenią, którą dzisiaj nazwalibyśmy przestrzenią performance'u. Wydarzeniem dziejącym się "tu i teraz". Tak pojmowana materialność teatralnego spotkania wywoływała wszakże u niego - jak - sądzę duże zakłopotanie. Czym innym bowiem jest pokazanie nagości w filmie i wyświetlenie jej obrazu na płaskim kinowym ekranie, czym innym podanie pod dyskusję problemu cielesności i włożenie argumentów na ten temat w usta postaci dramatu, czym innym zaś publiczne rozebranie się do naga.