Celem przedstawionej rozprawy jest szczegółowe opracowanie dorobku szekspirologicznego polskich naukowców dwudziestolecia międzywojennego, w tym szczególnie Romana Dyboskiego, Władysława Tarnawskiego i Andrzeja Tretiaka. O rozwoju szekspirologii jako dziedziny polskiej humanistyki na uniwersytetach można mówić w zasadzie od odzyskania niepodległości. Nie oznacza to jednak, że w tym czasie rozpoczęła się naukowa recepcja Szekspira na terenach Polski. Wykłady i publikacje trzech profesorów były kontynuacją procesu trwającego od początku XVII wieku, kiedy po raz pierwszy dzieła Szekspira dotarły do Polski. Jego obecność w naszej kulturze jest nierozerwalnie związana z wydarzeniami politycznymi, społecznymi i kulturowymi na przestrzeni wieków. Parafrazując sławne powiedzenie Jana Kotta, można bez przesady stwierdzić, że Szekspir jest jak gąbka: wchłania wszystko to, co polskie, pozwalając, aby jego dzieła nieustannie tworzyły współczesny komentarz danej rzeczywistości. Fragment Wstępu