Rytualne źródła teatru Włodzimierza Szturca to swoista summa jego teatrologicznych badań: autorskie, przebogate, oryginalne, ale i zmuszające do określenia innych/własnych stanowisk studium. Wobec propozycji interpretacyjnej badacza – kierunkowanej fenomenologicznie – nie sposób przejść obojętnie. Jego rozumienie rytuału, tańca, maski jest nie tylko owocem rozległych lektur i przemyśleń, ale wynika wprost z osobistych doświadczeń „inności” w jej pierwotnej fazie rozwojowej. Znajdujemy tu ujęcie, które może być inspirujące i dla badacza dziejów kultury, i dla reżysera poszukującego pierwiastków witalizujących współczesny teatr. To bezwzględnie wartościowa poznawczo, bardzo subiektywna i brawurowo napisana monografia pierwotnych źródeł teatru. Prof. dr hab. Jarosław Ławski (z recenzji książki) Pisząc tę książkę, podejmowałem pewne ryzyko: ryzyko zmierzenia określonego wyobrażenia na temat związków zachowań i rytuałów człowieka pierwotnego z ich przeniesioną w kultury nowsze, zwane jednak pierwotnymi, postacią. Pojawiła się konieczność jakiegoś uporządkowania kultury (tańca, obrzędu, rytuału z użyciem masek): przyjąłem kryterium geograficzne, prowadząc czytelnika przez wyspy Indonezji, Polinezję, Afrykę i Amerykę Północną. Ponieważ kultury nawarstwiają się na siebie, tworząc strukturę tektoniczną – albo najeźdźcy adaptują zastany świat (np. Arabowie w Egipcie), albo osiedlają się na jego ruinach i wznoszą swoje domy, pałace i świątynie (Babilończycy w Akkadzie, Akkadyjczycy w Sumerze) – drugim kryterium pozwalającym opisać przeniesienie pierwotnych struktur zachowań rytualnych na obrzędy późniejsze, jest kryterium historyczne. Włodzimierz Szturc